Το πρώτο πραγματικό ασύρματο εμφύτευμα

Το πρόβλημα της χρηστικότητας των ασύρματων φαρμακευτικών εμφυτευμάτων έγκειται σε δύο άκρως περιοριστικούς φραγμούς. Από τη μία έχουμε το μέγεθος αυτών, το οποίο καθορίζει αναγκαστικά την αυτονομία τους (αφού απαιτείται κάποιου είδους ηλεκτρική τροφοδότηση) και από την άλλη έχουμε μια δίχως καλώδια επικοινωνία, η οποία έχει και εκείνη μια προαπαίτηση: την επαφή της επιφάνειας του πομπού, με εκείνη του δέκτη. Όλα αυτά φαίνεται όμως να αποτελούν παρελθόν, αφού ερευνητές κατάφεραν να επιλύσουν το πρόβλημα της επικοινωνίας, και κατ' επέκταση και εκείνο του μεγέθους. Πρόκειται για το συνεργατικό πόνημα μεταξύ του MIT και του νοσοκομείου Brigham and Women's της Βοστόνης.
 Οι δύο ομάδες κατάφεραν να υπερπηδήσουν ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα, αυτό του τρόπου αμφίδρομης επικοινωνίας μεταξύ των δύο συσκευών. Βλέπετε, η χρήση ραδιοκυμάτων έχει ένα σημαντικό ελάττωμα, όσο εκείνα εισχωρούν στον ανθρώπινο ιστό, τόσο απλώνονται σε εύρος, χάνοντας τοιουτοτρόπως σε ένταση, μέχρι την πλήρης εξασθένιση τους. Οι ερευνητές κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα νέο είδος κεραίας το οποίο λύνει το εν λόγω θέμα, αφού επιτρέπει την αποστολή δεδομένων αλλά και ηλεκτρικού φορτίου στο εμφύτευμα σε απόσταση που ξεπερνά τα 30 μέτρα. Αυτό σημαίνει πως το μέγεθος εκείνου δεν χρειάζεται πλέον να συνυπολογίζει την προαπαίτηση που ήταν η ενσωμάτωση κάποιας μπαταρίας, με τους επιστήμονες να έχουν καταφέρει να συρρικνώσουν την τεχνολογία σε μέγεθος που δεν ξεπερνά εκείνο ενός κόκκου ρυζιού, υποσχόμενοι παράλληλα πως μπορούν ακόμη περισσότερο.