Αποστολή στο πιο παλιό φεστιβάλ τεχνολογίας στον κόσμο

Αν εξαιρέσεις τον λόγο που έχουμε βρεθεί εκεί (για το σημαντικότερο φεστιβάλ τέχνης και τεχνολογίας του κόσμου, το Ars Electronica), το Λιντς είναι μια βιομηχανική πόλη 200.000 κατοίκων στην Αυστρία που εκ πρώτης όψεως φαίνεται αποστειρωμένη, άχαρη και βαρετή. Πεντακάθαρη, με μεγάλους δρόμους, τεράστια ψυχρά κτίρια, ομοιομορφία μέχρι πλήξης, το μοναδικό μνημείο στον κόσμο που δείχνει ένα πακέτο με τσιγάρα, αλλά και μια παλιά μεσαιωνική αίγλη στο αρχαίο κομμάτι της, με όλα τα χαρακτηριστικά της κεντροευρωπαϊκής αισθητικής: πολύ πράσινο, πάρκα, άπλα, άφθονο νερό (τη διασχίζει ο Δούναβης), όμορφες εκκλησίες, μουσεία. Είναι μια πλούσια πόλη. Εκτός από τη βιομηχανία ατσαλιού και χημικών που ήταν η κύρια πηγή εσόδων τον 20ό αιώνα, πριν από 37 χρόνια μπήκε στον παγκόσμιο χάρτη χάρη στον Hannes Leopoldseder, έναν οραματιστή δημοσιογράφο που το 1979 κατάφερε να προβλέψει το μέλλον στην τεχνολογία και στον ψηφιακό κόσμο κι έστησε το πρώτο φεστιβάλ ηλεκτρονικής τέχνης, αλλάζοντας εντελώς την ιστορία της πόλης.
Με τη βοήθεια ενός μουσικού και ενός επιστήμονα οργάνωσαν το πρώτο Ars Electronica Festival, πείθοντας μάλιστα τον δήμαρχο να καλωσορίσει διά χειραψίας ένα ρομπότ από τον Καναδά! Εκατό χιλιάδες άνθρωποι παρακολούθησαν το πρώτο soundcloud (το μουσικό μέρος του φεστιβάλ, μια οπτικοποιημένη συναυλία) και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα – στην αρχή ως Μπιενάλε και από το 1986 σε ετήσια βάση, με πολλές παράλληλες εκδηλώσεις, διεθνή διαγωνισμό που δίνει κίνητρα σε πολλούς νέους ανθρώπους να δημιουργήσουν το μέλλον, δικό της μουσείο «του μέλλοντος» (το Ars Electronica Center) στις όχθες του ποταμού και το Ars Electronica Futurelab που ανιχνεύει και εξελίσσει τις νέες τεχνολογίες της κυβερνοτέχνης. Το Ars Electronica, μέσα στα χρόνια, έχει βραβεύσει ένα σωρό πρωτοπόρους της τεχνολογίας και των ψηφιακών μέσων, επαγγελματίες κι ερασιτέχνες που έχουν δημιουργήσει τεχνολογικές εφαρμογές, καλλιτέχνες, animators, επιστήμονες, μουσικούς – ανάμεσά τους η Pixar, η Wikipedia, τα Wikileaks. Μία από τις φετινές χρυσές «Νίκες» απονεμήθηκε σε έναν 17χρονο μαθητή που επινόησε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι με πρωταγωνιστή έναν άντρα με καρκίνο (που «μαθαίνει» όσο το παίζεις) και αισθητική '80s, άλλη μία σε έναν 13χρονο που δημιούργησε έναν φορτιστή για το κινητό που παίρνει ενέργεια από το σκέιτ του, ενώ ξεχώρισαν το πρότζεκτ «Can you hear me?», ένα σύστημα «κατασκοπευτικό», άλλο ένα σύστημα που σου επιτρέπει να κάνεις μόνος σου λαπαροσκόπηση από το σπίτι (το OpenSurgery), τα μαγνητικά ρούχα της Iris van Herpen, τα τεχνητά δέρματα και κόκαλα των Artificial Skins and Bones Group... Μια έκθεση που φέρνει τις τελευταίες εξελίξεις στην τέχνη που συμβαδίζει με την τεχνολογία, τον ακτιβισμό και την ποπ κουλτούρα, στην πρώτη συνεργασία της Στέγης με το πολιτιστικό κέντρο νέων μέσων του Λιντς. «Shadowgram»: φωτογραφία της σκιάς ενός ανθρώπου ή ομάδων που γίνεται αυτοκόλλητο.
Κάθε φθινόπωρο το Λιντς μεταμορφώνεται σε μια πόλη ζωντανή, με χιλιάδες επισκέπτες, εκατοντάδες επιστήμονες, καλλιτέχνες, λάτρεις της τεχνολογίας και ανθρώπους που φτιάχνουν αυτήν τη στιγμή το μέλλον, με εκθέσεις και εκδηλώσεις που γίνονται σε διάφορα σημεία της και εντυπωσιακές φιέστες, όπως το show με τα 100 drones στις όχθες του Δούναβη που μάζεψε περισσότερα από 100.000 άτομα. Το κύριο μέρος της έκθεσης φιλοξενήθηκε στο παλιό ταχυδρομείο της πόλης, το Post City, σε ένα κτίριο 80.000 τ.μ. που μέχρι πρόσφατα στέγαζε πρόσφυγες και μετανάστες, με εντυπωσιακές ρομποτικές εγκαταστάσεις ανάμεσα σε τσουλήθρες διανομής, ρομπότ-γλύπτες, ρομπότ-«κατοικίδια», ρομπότ που φτιάχνουν τρισδιάστατες κατασκευές από μπετόν, ρομποτικά μέλη-θαύματα της προσθετικής, έξυπνα πέλματα που δίνουν κίνηση σε βιονικά χέρια, τεχνητά δέρματα που επιτρέπουν την αίσθηση της αφής, έξυπνα υφάσματα που χαλαρώνουν ή πυκνώνουν την πλέξη τους με την αύξηση/μείωση της θερμοκρασίας. Το πιο εντυπωσιακό μέρος της έκθεσης ήταν στο υπόγειο (πυρηνικό;) καταφύγιο του Post City, όπου σε ένα κατανυκτικό περιβάλλον η τέχνη συναντούσε την τεχνολογία: υβριδικά φυτά μεγάλωναν σε μολυσμένο νερό, αποικίες μυκήτων συντονίζονταν και κινούνταν με τον ρυθμό της καρδιάς σου, ζωντανές μέδουσες δημιουργούσαν ενέργεια επικοινωνώντας μεταξύ τους, τεράστια strobe lights αναβόσβηναν με την κίνηση των χεριών, υδροηλεκτρικές κατασκευές λειτουργούσαν ως μουσικά όργανα, τεράστια τρομπόνια έβγαζαν νότες και μπουρμπουλήθρες – η διασκέδαση και το παιχνίδι συναντούσαν την έκπληξη και το δέος.
Στο ισόγειο οι ακτιβιστικές δράσεις μπερδεύονταν με τα παιδικά εργαστήρια, τη νέα οικολογία, τη βιοτεχνολογία, το ευφάνταστο animation, τη ρομποτική και το φαγητό. Οι εκθέσεις γίνονται παράλληλα στο Ars Electronica Center, που φιλοξενεί μόνιμα και περιοδικά εκθέματα, και στο πανεπιστήμιο της πόλης. Στις αίθουσες του μουσείου της Ars Electronica σε περίμενε το θαύμα της τεχνολογικής ανάπτυξης («ζωντανά» υλικά, τρισδιάστατες κατασκευές-παιχνίδια, μια χνουδωτή φώκια που αντιδρούσε στα χάδια σαν πραγματική, μπουκάλια από διαφορετικό υλικό που έπαιζαν τζαζ και κλασική μουσική όταν άνοιγες τα καπάκια τους), η ροή των μηνυμάτων σου στο Τwitter γινόταν μια τεράστια προβολή μέσα από 50 οθόνες-καθρέφτες, αλλά και ο εφιάλτης του «Μεγάλου Αδελφού», όταν συνειδητοποιούσες ότι όλα σου τα ίχνη στο Ίντερνετ καταγράφονται και εύκολα ανιχνεύονται (δεν υπάρχει καμία ασφάλεια σε όσα γράφεις ή ανεβάζεις, ακόμα και ως ιδιωτικά).