Δίκη Kickass Torrents: Εδώ κρίνεται το μέλλον του downloading

 Τον Ιούλιο του 2016 και ενώ η υφήλιος είχε αποχαυνωθεί με το Pokemon Go, οι αμερικανικές αρχές συλλαμβάνανε τον 30χρονο Ουκρανό Artem Vaulin, ιδρυτή του Kickastorrents, με τις κατηγορίες της απάτης, της σύστασης συμμορίας για την διάπραξη εγκλήματος και του ξεπλύματος βρόμικου χρήματος. Πιο συγκεκριμένα, μέσα από μια διαδικασία που θυμίζει κάπως την περίπτωση του Eric Eoin Marques και του Silk Road, επιτεύχθηκε η σύλληψη του Vaulin και η κατοχή της βάσης δεδομένων του KickassTorrents, από την NSA / FBI. Αυτό, επειδή όπως (πολύ γενικώς και αορίστως) λέγεται, ομοσπονδιακοί των Η.Π.Α. προσέγγισαν τον Vaulin σαν διαφημιστές, και έτσι αποκάλυψαν έναν τραπεζικό λογαριασμό που συνδέεται με το site. Στην σύλληψη αυτή, οι διωκτικές αρχές των ΗΠΑ και Πολωνίας δεν θα μπορούσαν να καταφέρουν τίποτα χωρίς (πρωτίστως) την συμβολή της Apple, μα και άλλων όπως της Microsoft (κρατήστε το, έχει σημασία). Tην Τετάρτη 20 Οκτώβρη 16, ξεκίνησε στην Πολωνία η δίκη του Artem Vaulin για το αν θα εκδοθεί για να δικαστεί στις ΗΠΑ. Αυτό προφανώς επιδιώκεται από τους δικηγόρους του Vaulin καθώς η υπερασπιστική γραμμή στις ΗΠΑ στηρίζεται στο πως το Κckass-torrent ήταν μια σελίδα αναζήτησης στην οποία μπορούσαν να βρίσκουν οι άνθρωποι τα torrents που επιθυμούσαν, και όχι ένα site που φιλοξενούσε και προσέφερε παράνομο υλικό για κατέβασμα.
Οι εικασίες για την έκβαση - αυτής της πρώτης δίκης - είναι διφορούμενες, μα όπως φαίνεται, οι περισσότεροι συγκλίνουν στο πως ο Vaulin θα βρεθεί τελικά στο «ικρίωμα» και μέσα από μια μεγάλη «καμπάνια» προβολής όλου αυτού, ώστε να αποτελέσει ένα μέγιστο εκφοβιστικό μέσο. Αν και αυτό έχει συμβεί και παλιότερα, όπως για παράδειγμα με την σύλληψη των ιδιοκτήτων του The Pirate Bay, τα πράγματα έχουν αλλάξει σημαντικά στο μεσοδιάστημα και σε τόσα σημεία, που μοιάζουν άσχετα ή συμπτωματικά αναμεταξύ τους, μα όπως φαίνεται, μόνο τέτοια δεν είναι. Και δεν είναι, επειδή η συγκεκριμένη υπόθεση, θα έχει παγκόσμιο αντίκτυπο στην - ούτως ή άλλως, εμμέσως πλην σαφώς - υπόθεση με τον έλεγχο (κρατήστε και αυτήν την λέξη) στα downloads. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το άρθρο, κείμενο, όπως θέλετε πείτε το, είναι αποτέλεσμα συνεργατικής δουλειάς. Αν και στην αρχή είχαμε κατά νου να παραθέσουμε όλα τα γεγονότα με τα πολιτικά και κοινωνικά συμβάντα, το απορρίψαμε λόγω μήκους. Δίνουμε κάποια συγκεκριμένα και χαρακτηριστικά γεγονότα της τελευταίας πενταετίας (2011-2016) και άλλων που καλύπτονται μέσα από αυτά. Σε όλα υπάρχουν παραπεμπτικά links, σε περίπτωση που κάτι δεν θυμάστε ή δεν γνωρίζετε είτε θέλετε περισσότερες πληροφορίες. Γιατί η έκβαση της δίκης του Artem Vaulin / Kickass-Torrents είναι παγκόσμιου βεληνεκούς; Εκτός βέβαια από το αυτονόητο, πως το web είναι παγκόσμιο και μια ισχυρή κατασταλτική απόφαση στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο τον γνωστό «παγκόσμιο ιστό», η χρονική περίοδος της σύλληψης και της διεξαγωγής της δίκης, δεν είναι καθόλου τυχαία. Και μην ψάχνετε να βρείτε καμία ιστορία συνωμοσίας, επειδή δεν υπάρχει. Το μόνο που υπάρχει είναι οικονομικό συμφέρον από τις πολυεθνικές και η ισχυροποίηση του ασφυκτικού ελέγχου κάθε κίνησης της καθημερινότητας εφεξής στις ζωές μας. - Ας κάνουμε μια γρήγορη ανάδρομη προκειμένου να θυμηθούμε τι έχει συμβεί στο μεταξύ και γιατί είναι ένα παγκόσμιο θέμα. Πιο πριν όμως να θυμίσουμε πως η ίδια η «αντιμετώπιση της πειρατείας» έχει δημιουργήσει μια βιομηχανία εκμετάλλευσης και κέρδους, ενώ παράλληλα έχει παρεισφρήσει καίρια και καταλυτικά στα νομοθετικά συστήματα της δύσης. Η περίπτωση Prenda για παράδειγμα, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου και αυτή είναι μόνο η μια (και με ατιμωρησία) πλευρά, αυτή του εκβιασμού. Η άλλη είναι ακόμα χειρότερη, καθώς έχει να κάνει με τις ζωές μας. Τις ζωές όλων των ανθρώπων στον πλανήτη κατά κάποιον τρόπο. Και στην τελική, την «επίσημη» μετάβαση της εξουσίας στις ελάχιστες πολυεθνικές που ελέγχουν από τις πρώτες ύλες, μέχρι και τον αέρα. artem-vaulin1.jpg o Artem Vaulin με χειροπέδες στο δικαστήριο [φώτο: EPA/MARCIN OBARA POLAND OUT]
Κάτι ακόμα που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε είναι πως για τις εταιρείες μα και για τις κυβερνήσεις, είμαστε «καταναλωτές» και συγχρόνως άπαντες ύποπτοι. Πάνω από το 50% του παγκοσμίου πληθυσμού θεωρούνταν ως «πειρατές» λογισμικού το 2011, σύμφωνα με την παρασιτική BSA, ενώ πλέον αυτός ο αριθμός εκτιμούν πως έχει ανεβεί ακόμα περισσότερο. Το δε 92% του παγκοσμίου πληθυσμού θεωρείται πως έχει αναμειχθεί έστω και μια φορά σε θέματα «πειρατείας» που αφορούν τις βιομηχανίες της μουσικής και του θεάματος. Όλο αυτό όμως που συμβαίνει, δεν προέκυψε τώρα, μα έχει ρίζες από πιο παλιά. Με διάφορα ξεσπάσματα στο πέρασμα των χρόνων εμείς θα σταθούμε στα όσα συνέβησαν την τελευταία πενταετία, δηλαδή από το 2011 μέχρι και σήμερα. Όπως θα δείτε πρόκειται για μια - ας την πούμε - οργανωμένη σειρά γεγονότων που αφορούν πολιτικές αποφάσεις, νομοθετήματα, διεθνείς και δεσμευτικές εμπορικές συμφωνίες και φυσικά καταστολή: Το «χρονολόγιο» ενός αθέατου πολέμου: 2011 - 2012: Σαν βάση (αν και σε διαφορετικές χρονολογίες το καθένα), είναι τα νομοσχέδια SOPA/PIPA/ACTA/CISPA. Πρόκειται για πραγματικά εφιαλτικά νομοσχέδια στο σύνολό τους που, αρκετές διατάξεις τους έχουν περάσει πλαγίως και ούτε λίγο ούτε πολύ, προβλέπουν το ξεγύμνωμα των χρηστών του διαδικτύου, έλεγχο στα dοwnloads και στο τέλος, ακόμα και στο ίδιο το περιεχόμενο το οποίο θα θεωρείται «νόμιμο» στο web [SOPA/PIPA/ACTA/CISPA: Πώς φτάσαμε σε αυτά? Τι προηγήθηκε πριν;]. Μια επίδειξη δύναμης και εκφοβισμού που άρχισε τους τελευταίους μήνες του 2011 και συνεχίστηκε μέχρι τους πρώτους του 2012, είχε σαν αποτέλεσμα, το κλείσιμο μιας σειράς ιστοσελίδων διαμοιρασμού και την λειτουργία υπό προϋποθέσεις σε κάποιες άλλες μεγάλου βεληνεκούς, όπως το Rapidshare για παράδειγμα. Και τι είδους συμβιβασμοί; Μα το να δώσεις πλήρη στοιχεία ταυτότητας! Λίγους μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 2012, ο λαϊκισμός και η άγνοια θριάμβευαν στην Ευρώπη, με την κατ' ανάγκη (είχε προηγηθεί η δυναμική διαμαρτυρία με την «απεργία» στο WEB για το αδελφό SOPA), μα τελικά χωρίς αντίκρυσμα (όπως επαληθεύτηκε αργότερα), καταψήφιση του ACTA: [η Ευρώπη καταψήφισε το ACTA [κι' ύστερα ήρθαν οι μέλισσες] Στις ΗΠΑ βέβαια τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά και έτσι, τον Μάρτιο του 2012, ευθαρσώς, ο - προσέξτε ποιος - πρόεδρος της Ένωσης Δισκογραφικών Εταιριών της Αμερικής, Cary Sherman, ανακοίνωνε πως ένα πρόγραμμα ενάντια στην πειρατεία θα ξεκινήσει την 12η Ιουλίου (2012) και σε αυτό θα συμμετέχουν οι τηλεπικοινωνιακοί κολοσσοί όπως οι Cablevision, Comcast, Time Warner Cable και Verizon. Κοινώς, θα παρακολουθούνται οι δραστηριότητες των χρηστών ώστε να εντοπίζεται η παράνομη ανταλλαγή αρχείων. Κάτι που μάλλον δούλεψε καλά, αφού λίγους μήνες αργότερα καταφέρανε να συλλάβουν μια εννιάχρονη «εγκληματία» κατάσχοντάς της το Winny laptop της. Μα το πιο δυνατό είχε προηγηθεί ελάχιστο διάστημα πριν, όταν τον Φλεβάρη του 2012, σε μια δίκη παρωδία, στην οποία πρωτοστατούσαν οι πιο ακριβοπληρωμένες νομικές φίρμες του Hollywood, εξυπηρετώντας την άπληστη βιομηχανία του θεάματος και τις πολυεθνικές που την αποτελούν, οι 4 συνιδρυτές του The Pirate Bay, οδηγήθηκαν στη φυλακή.
2013: Και κάπου μέσα στο 2013, μαθαίναμε πως τουλάχιστον 7 στους 10 Έλληνες χρήστες είναι πειρατές. Κάτι αντίστοιχο βέβαια «μαθαίνανε» και κάτοικοι άλλων χωρών. Βέβαια το 2013, ήταν μια ακόμα σημαντική χρονιά στον πόλεμο κατά της «πειρατείας». Και όχι άδικα αφού επιτευχθήκαν τα Copyright Alert System, (CAS) ή το Σύστημα Έγκαιρης Προειδοποίησης Πνευματικών Δικαιωμάτων, στα ελληνικά) και Computer Fraud and Abuse Act –CFAA (δηλαδή το Νομοσχέδιο περί Απάτης και Κατάχρησης Υπολογιστών). Το μεν πρώτο είναι μια συμφωνία μεταξύ των πέντε μεγαλύτερων παρόχων υπηρεσιών Internet (ISP) στην χώρα (ΗΠΑ) και τις μεγάλες εταιρείες περιεχομένου, όπως στούντιο μουσικής και δισκογραφικών εταιρειών και έχει ως στόχο να μειώσει τον «παράνομο» διαμοιρασμό αρχείων (filesharing). Το δεύτερο, όχι άδικα χαρακτηρισμένο σαν τον χειρότερο νόμο στον τομέα της τεχνολογίας μα και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς, με μια σειρά επιφανειακών απαγορεύσεων, στην ουσία χειραγωγεί και ελέγχει ολόκληρο το web. Θα το έχετε ακούσει και σαν το «νομοσχέδιο των τριών χτυπημάτων». Το πιο παράδοξο όμως σε αυτό, έναν μήνα (Μάρτιο 2013) μετά την ανακοίνωση του CAS, είναι μια έρευνα από την Κομισιόν που λέει πως «η πειρατεία υποβοηθάει τις πωλήσεις της μουσικής βιομηχανίας»! Όλα αυτά όμως τα επισκιάζει η αυτοκτονία του Aaron Swartz και η όλη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, έκανε αρκετούς ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν πως ο πόλεμος κατά της «πειρατείας» είναι και πόλεμος κατά της πληροφορίας και των ατομικών ελευθεριών. Φυσικά αυτό δεν πτοεί το κατεστημένο σύστημα και, έτσι, βλέπουμε την ΑΕΠΙ (και την κάθε ΑΕΠΙ σε άλλες χώρες) να ζητάει στους παρόχους να μπλοκάρουν τον διαμοιρασμό εδώ και τώρα! Το θέμα έφτασε και στο κοινοβούλιο, όπου διάφοροι γραφικοί τύποι το υποστήριξαν, έχοντας κατά νου πως με κάτι τέτοιο, θα μπορούσαν έμμεσα να έχουν στο χέρι και όσους γράφουν δικτυακά κείμενα εναντίον τους. Ήδη ζούμε στην σκιά των αποκαλύψεων του Snowden, έχοντας φτάσει στις αρχές του καλοκαιριού (2013). Η άμεση σχέση όλων αυτών των νομοθετημάτων και των συμφερόντων της συγκεκριμένης βιομηχανίας, είναι ένα υπέροχο πρόσχημα για την NSA και κάθε αντίστοιχη κρατική υπηρεσία παντού, μα και για την εξαγορά πολιτικών, για την ψήφιση διάφορων νομοθετημάτων. Τι είπαμε πριν για εξαγορασμένους πολιτικούς από την βιομηχανία του θεάματος και πως το γεγονός ότι ένα νομοσχέδιο δεν πέρασε, δεν σημαίνει και πως τελείωσε; Έτσι και το SOPA (Stop Online Piracy Act) επανέρχεται μέσα στην ντάλα του καλοκαιριού (Αύγουστο 2013) από μία μεικτή επιτροπή Δημοκρατικών – Ρεπουμπλικανών βουλευτών προβλέποντας την εγκαθίδρυση μίας μαύρης λίστας ιστοσελίδων, η πρόσβαση στις οποίες θα αποκόπτεται για οποιονδήποτε παραμένει στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με τις διατάξεις του νομοσχεδίου, οποιοσδήποτε κάτοχος πνευματικών δικαιωμάτων θα μπορεί με μία απλή εισαγγελική παραγγελία να υποχρεώνει όλους τους τηλεπικοινωνιακούς παρόχους της χώρας να διακόπτουν εντελώς την πρόσβαση σε ιστοσελίδες, που υποστηρίζεται ότι εμπλέκονται με παραβίαση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, αλλά και καταχωρητές ονομάτων χώρου, παρόχους φιλοξενίας και άλλων υπηρεσιών προς αυτές να διακόπτουν κάθε συνεργασία. Ευνόητο βέβαια πως κάτι τέτοια νομοσχέδια, ασχέτως που εφαρμόζονται (πχ στις ΗΠΑ), επηρεάζουν ολόκληρο το διαδίκτυο. Kαι ενώ παρά τις δημοσιοποιήσεις και τις διαμαρτυρίες, η στάση σκληραίνει από κάθε πλευρά, όπως φαινεται η επίδειξη δύναμης δεν έχει ακόμα τελειώσει, αφού τον τελευταίο μήνα της χρονιάς (2013), συμβολικά και εκφοβιστικά, οδηγούν στην απομόνωση τον Anakata του PirateBay. 2014: «Δυναμικά» ξεκινάει και το 2014, καθώς η «πειρατεία» έχει πολλούς τομείς, με το υπουργείο δικαιοσύνης των ΗΠΑ να καταθέτει ποινική δίωξη για πειρατεία εναντίον αυτών που βρίσκονταν πίσω από τις δύο δημοφιλείς ιστοσελίδες Android, τις Snappzmarket και Appbucket. Και τα δύο sites πρόσφεραν δωρεάν downloads για πολλές εφαρμογές και, έτσι, οι χρήστες δεν χρειάζεται να πληρώνουν στο Google Play. Όπως φαίνεται, το δημόσιο σε όλες τις χώρες δουλεύει για συγκεκριμένα συμφέροντα. Δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ βέβαια, μα από άλλες πλευρές ακούγονται πιο λογικές φωνές («λογικές» στα πλαίσια όλης αυτής της παράνοιας φυσικά). Όπως από την Ρωσία για παράδειγμα όπου ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι η νομοθεσία που θεσπίστηκε τον Αύγουστο του 2013, για την καταπολέμηση της πειρατείας, απέτυχε να εκπληρώσει τους στόχους της. Κάπου εκεί ακούστηκε για πρώτη φορά πιο έντονα η άποψη πως το σωστό θα είναι να διώκονται μόνο όσοι αποκομίζουν πολύ μεγάλα ποσά εκμεταλλευόμενοι την πειρατεία. Μια άποψη όμως που στην πορεία έγινε παρανοϊκή, καθώς τελικά μάθαμε πως μια χούφτα σελίδες διαμοιρασμού ή με streaming-links κερδίζουν περισσότερα από όλον τον χρυσό του γαλαξία. Πιο νότια όμως, στην Αυστραλία, δοκιμάζουν κάτι άλλο, ώστε αν πιάσει εκεί, να επεκταθεί. Τα κινηματογραφικά στούντιο λοιπόν, ζητούν να θεσπιστεί ένα πλαίσιο στο οποίο Θα κονομήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Για να το πετύχουν αυτό, υπάρχει ένα μεσοδιάστημα τεσσάρων μηνών, όπου έχουν την αποκλειστικότητα της προβολής των mainstream ταινιών.
Κοινώς, αυτές τις 120 ημέρες, οι ταινίες προβάλλονται μόνον στον κινηματογράφο˙ δεν είναι διαθέσιμες οπουδήποτε αλλού. Για το τρέχον έτος λοιπόν (2014), κάποια κινηματογραφικά στούντιο δεν θα τηρούν το διάστημα των 120 ημερών και θα έχουν την αποκλειστικότητα προβολής για 90 περίπου μέρες. Kαι επειδή, όπως είπαμε, το θέμα «πειρατεία» είναι πολυεπίπεδο, μια άλλη κερδοφόρα βιομηχανία, αυτή των πωλήσεων e-books, έρχεται να μας θυμίσει πως επίσης ισχύει ο νόμος DMCA και πως τέλος πάντων, τα μέτρα εναντίον της «πειρατείας» βοηθούν τις πωλήσεις των ηλεκτρονικών βιβλίων. Αυτή την χρονιά (2014) όμως συμβαίνουν και ορισμένα ακόμα πράγματα, τα οποία τρόπον τινά, δίνουν μια έξαρση στο «φαινόμενο της πειρατείας». To PopCorn-Time, που εμφανίστηκε τον Μάρτη, του 2014 άλλαξε άρδην το άσχημο κλίμα που επικρατούσε και έκανε να τρέχουν πάνω-κάτω αμέτρητοι κουστουμαρισμένοι και ταγερωμένοι κώλοι. Ήταν ένα διάστημα μεγάλης ευφορίας με δεκάδες κλώνους να προκύπτουν και το streaming / downloading να πηγαίνει σύννεφο. Κατά παράδοξο τρόπο, κοιτώντας τα box-office, όλοι οι τομείς της βιομηχανίας του θεάματος είναι ανθηροί και υπέρ-κερδοφόροι. Το ίδιο και τα τμήματα πωλήσεων λογισμικού, e-books και άλλου ηλεκτρονικού περιεχομένου που αποτελεί και προϊόν «πειρατείας». Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει πως ο DMCA έμμεσα ή άμεσα δεν εφαρμόζεται. Μέσα σε αυτήν την τρελή χαρά, να' σου και ο Dotcom του Mega, να πολιτεύεται και να ζητάει την κατάργηση του geoblocking. Αν και αυτός το έκανε για τις δικές του σκοπιμότητες, υπήρξε μια καλή υπενθύμιση σε πολλούς ανθρώπους. Το The Pirate Bay (φυσικά με άλλους διαχειριστές) όχι μόνο επανέρχεται, μα δίνει την δυνατότητα να δημιουργηθούν κλώνοι / καθρέφτες του. Μα δεν τελειώνει εδώ. Η Βρετανία, μια από τις πρώτες χώρες που έσπευσε να εφαρμόσει τον «νόμο των τριών χτυπημάτων», έσπευσε επίσης να ανακαλέσει. Προφανώς όχι επειδή υπήρξε κάποια αλλαγή νοοτροπίας από την συντηρητικότερη κυβέρνηση που είχε η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, μα επειδή αυτό θα δημιουργούσε πρόβλημα και μείωση εσόδων στους παρόχους πρόσβασης και σε μια παράλληλη αγορά γύρω από αυτό. Αποχαιρετώντας μας όμως το 2014, έκρυβε κάποιες ακόμα «εκπλήξεις». Αφορμή γι' αυτό ήταν η «χακαρισμένη» (sic) ταινία «Interview» της Sony που αναφερόταν στον δικτάτορα της καρδιάς μας (τον Κιμ φυσικά) που εκτός της πολιτικής του εκμετάλλευσης (φρόντισαν όπως πάντα, οι πρόθυμοι ηλίθιοι για αυτό), ήρθε για να μας θυμίσει πως το SOPA δεν τελείωσε μεν, μα προέκυπτε ένα μεγάλο πρόβλημα, καθώς το νέο SOPA (ZompieSopa όπως ονομάστηκε) ερχόταν σε ρήξη με τα συμφέροντα πολυεθνικών όπως η Google. Στην πορεία θα τα βρουν βέβαια (βλέπε «Youtube Heroes» παρακάτω) και, έτσι, το 2015 αναμένεται να είναι πιο... παραδειγματικά κατασταλτικό. 2015: Τους πρώτους μήνες του 2015 συνέβη κάτι που δεν είχε άμεση σχέση με την πειρατεία, μα υπήρξε η αφορμή για να θυμίσει στους ανθρώπους πως ο διαμοιρασμός δεν συνεπάγεται παρανομία ή «πειρατεία», όπως επιθυμεί να τον στιγματίζει η βιομηχανία του θεάματος και πολιτικά της τσιράκια ανά τον πλανήτη. Αυτό το γεγονός ήταν η περίφημη διαρροή της «λίστας Λαγκάρντ» από τον Ερβέ Φαλσιανί. Αυτό επειδή τα ΜΜΕ, όχι μόνο εδώ μα και σε ολόκληρη την Ευρώπη και στον λεγόμενο «δυτικό κόσμο», έχουν ξεκινήσει μια προπαγάνδα κατά της «πειρατείας». Το άστρο του διοικητή Σφακιανάκη, μα και ολόκληρης της ΔΗΕ, αναμένεται να λάμψει ξανά, λίγα μόλις χρόνια μετά την εξάρθρωση του «Παστίτσιου». Η καταστολή στο DvdMovies τον Μάρτη (2015) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν προειδοποιητική. Αντίστοιχα άλλωστε συμβαίνουν σε όλη την Ευρώπη και αλλού. Και λέγοντας «προειδοποιητική», συνδυάζοντάς το με τα ΜΜΕ που αναφέραμε, «τυχαία» λίγες ημέρες πριν ο ΑΝΤ1, ισοπέδωνε κυριολεκτικά και απόλυτα το θέμα.
 Γελοία και ξεπουλημένα ρεπορτάζ από μια βιομηχανία που σε παγκόσμια κλίμακα εκμεταλλεύεται και υποκλέπτει από το κοινωνικό σύνολο τους κοινούς πόρους των συχνοτήτων. Από μικρές περιπτώσεις (σαν αυτή για παράδειγμα) ή μεγαλύτερες, το μόνο βέβαιο είναι πως το DMCA βρίσκεται σε παγκόσμια ισχύ και χτυπάει καθημερινά. Έτσι, μάλλον δεν μας προκαλεί έκπληξη η καταστολή στο Gamato τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς (2015). Αυτά, όπως αναφέραμε, συμβαίνουν σχεδόν παντού και στόχοι είναι μεγάλες ιστοσελίδες διαμοιρασμού ανά τον κόσμο. Το κλείσιμο του YIFY / YTS επί παραδείγματι, είναι ένα δυναμικό χτύπημα που έχει συγκεκριμένους αποδέκτες. Από όλους αυτούς που διατηρούν αντίστοιχες σελίδες κάθε βεληνεκούς, μέχρι όλους εμάς που τις επισκεπτόμαστε. Και αν πάρουμε σοβαρά υπόψιν τα όσα λένε, τότε τα έσοδα μόνο από τα YIFY/YTS και Gamato είναι ικανά να καλύψουν την οικονομική «κρίση» της Ευρώπης, ίσως και στην εξάλειψη της φτώχειας σε Αφρική και Ασία. Ωστόσο, αυτό που δυστυχώς δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό είναι ότι όλο αυτό το θέμα της «πειρατείας» δεν είναι ούτε νέο, ούτε μόνο δικτυακό. Είναι το καπιταλιστικό και νεοφιλελεύθερο δόγμα της αγοράς που θεωρεί πως τα πάντα, μέχρι το νερό και ο αέρας είναι εμπορεύσιμα, και όχι κοινά αγαθά και συνεπώς όσοι δεν πληρώνουν για να τα αποκτούν είναι πειρατές, άρα παράνομοι και εγκληματίες. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως οι ζυμώσεις που θα ακολουθήσουν το 2016 θα είναι πολύ πιο προσεγμένες και ισχυροποιημένες σε αστικά νομικά πλαίσια. Ασχέτως αν η νέα ταινία του Star Wars τον Δεκέμβρη (2015), μα και τόσες άλλες νωρίτερα (όπως επίσης και τηλεοπτικές σειρές, βιβλία και λογισμικά), απέδειξε πως όσα ισχυρίζονται οι νομικοί πολέμιοι της πειρατείας είναι αρλούμπες, σπάζοντας ταμεία, παρά την ανηλεή πειρατεία που προηγήθηκε και ακολούθησε. Εκνευρίζομαι αρκετά όταν βλέπω, στην πράξη, πόσο απαθείς μένουν όλοι στον κλάδο μου. Δεν είναι διατεθειμένοι να αφιερώσουν ούτε χρόνο μα ούτε και ανθρώπινους και υλικούς πόρους. Το πρόβλημά τους είναι να μην διακινδυνέψουν να χάσουν το «στέμμα» τους. Και όμως, από πουθενά δεν αποδεικνύεται πως η πειρατεία μπορεί να βλάψει τα έσοδα στο box-office. Τουναντίον, διάφορες μελέτες έχουν δείξει πως η πειρατεία ίσως και να έχει ενισχύσει το box-office.[...] Οι άνθρωποι που παραπονιούνται για την πειρατεία στο Χόλυγουντ είναι οι Fat Cats που έχουν κάνει πολύ λίγα πράγματα στην ζωή τους και δεν αξίζουν τα πλούτη ή την θέση τους. Αμφιβάλλω αν, ανάμεσα στους πολέμιους της πειρατείας, θα βρείτε πολλούς του χώρου μας που να έχουν δουλέψει πραγματικά˙ ανθρώπους από τα κινηματογραφικά συνεργεία ή ανεξάρτητους κινηματογραφιστές. Με εξαίρεση βέβαια τους… δικηγόρους.[...] Ούτε μπορείτε να φανταστείτε πόσες φορές σώθηκα με το torrent-κατέβασμα. Χάρη σε αυτές τις σελίδες torrent, βγήκα ασπροπρόσωπη. Υποθέτω ότι και το 99% των συναδέλφων μου κινηματογραφιστών του Χόλυγουντ -μα και οι βοηθοί τους- χρησιμοποιούν συναφείς πειρατικές σελίδες. (Και αν το αρνηθούν, να ξέρετε πως θα ψεύδονται ασυστόλως˙ το μόνο σίγουρο). Τα πιο πάνω λόγια, πέρα για πέρα αληθινά, δεν ανήκουν σε κάποιον τυχαίο, μα στην σκηνοθέτιδα του Χόλυγουντ, Lexi Alexander. 2016: Θα επαναλάβω πως αν και αναφέρουμε (ευνόητο το γιατί) εγχώρια (εν Ελλάδι) γεγονότα, αντίστοιχα συμβαίνουν σχεδόν παντού. Άλλωστε, δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε πως «πειρατεία», πατέντες και «πνευματικά δικαιώματα» είναι αλληλένδετα [πχ: Βιομηχανία Copyright και NSA]. Νωρίς-νωρίς λοιπόν, μέσα στον Γενάρη (2016), αρκετοί άνθρωποι που δεν είχαν την παραμικρή ιδέα, έμαθαν την ύπαρξη της Εταιρείας Προστασίας Οπτικοακουστικών Έργων (EΠΟΕ), με απλά λόγια μιας ακόμα ΜΚΟ για την απομύζηση κρατικής υποστήριξης και χρήματος, χορηγών και άλλων αρωγών χωρίς να επενδύουν ούτε μισό ευρώ και χωρίς να δίνουν λογαριασμό πουθενά για τα έσοδά τους. Ήταν ο μήνας που ο υπουργός πολιτισμού (lol) Αριστείδης Μπαλτάς, αποφάσισε να δράσει ως... πέλεκυς ενάντια στην «πειρατεία».
Γενικότερα και ειδικότερα, αυτό που καταλάβαμε ήταν πως εννιά έχει ο μήνας και θα το βρίσκαμε διασκεδαστικό στην περίπτωση που η ηλιθιότητα δεν είχε εξουσία. Έλα όμως που έχει... [Μπαλτάδες, Ριζόπουλοι, Πειρατεία και Κρίση]. Και, μην ξεχνιέστε, επίδειξη δύναμης γίνεται παντού. Το ίδιο ακριβώς διάστημα (Γενάρη 2016), είδαμε την κατάργηση του domain Pirate Bay από το Μητρώο Internet! Τον Φλεβάρη (2016), είδαμε την δημοσίευση μιας περίεργης έρευνας που είχε να κάνει με την πειρατεία και το Linux, ισχυριζόμενη πως η πειρατεία μειώνει σημαντικά τα ποσοστά του Linux. Αν και εν' πρώτοις μοιάζει να είναι έτσι, είναι ένα θέμα που σηκώνει συζήτησή και μάλλον οι βάσεις του βρίσκονται χρόνια πίσω και πιο συγκεκριμένα στην εποχή των Windows XP. Γιατί άραγε, με όλο αυτό κλίμα, να προκαλέσει έκπληξη το θέμα που ανακινήθηκε τον Μάρτη (2016) και το οποίο αφορούσε το τέλος του 2% στην αγορά υπολογιστών. Αυτή η επιβάρυνση (σε μας πάντα) θα βγάζει ένα τεράστιο κονδύλι σαν αποζημίωση για όσους τυχόν μπορεί να ζημιωθούν, καθώς η αγορά ενός υπολογιστή ή ενός αποθηκευτικού μέσου θεωρείται εκ προοιμίου πως μπορεί να αποτελέσει μέσο για πειρατεία. Άσχετο βέβαια πως ήδη επιβαρυνόμαστε με αντίστοιχο τέλος για κάθε αγορά υπολογιστή, δίσκου, usb-stick, sd-card, εκτυπωτή, φωτοτυπικού χαρτιού κλπ, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Τον Απρίλη του 2016 όμως, προέκυψε μια εξέλιξη που θα μπορούσε να είναι η αφετηρία ενός ντόμινου αναταραχών και αμφισβήτησης της κάθε εξουσίας και οικονομικής ελίτ, ιδιαίτερα σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Και αυτό όμως, όπως και τα υπόλοιπα, πέρασε στην λήθη, μέχρι που τα ΜΜΕ και οι πρόθυμοι ηλίθιοι το αποδόμησαν εντελώς. Μιλάμε για τα «Panama Papers», μιας έκθεσης που αναλύει τις φορολογικές «συνήθειες» των 50 μεγαλύτερων επιχειρήσεων των ΗΠΑ, οι οποίες κουρελιάζουν συστηματικά εδώ και χρόνια τόσο το αμερικανικό, όσο και το παγκόσμιο φορολογικό σύστημα. Όπως αποκαλύπτει, μεταξύ 2008 και 2014 οι 50 κολοσσοί πλήρωσαν όλοι μαζί παγκοσμίως σε φόρους 1 τρισεκατομμύρια δολάρια. Εξ' αυτών μόλις τα 412 δισεκατομμύρια δολάρια καταβλήθηκαν στο αμερικανικό κράτος. Μιλάμε βέβαια για τις κραταιές μονοπωλιακές / ολιγοπωλιακές πολυεθνικές βιομηχανίες του θεάματος, της μουσικής, του λογισμικού, της εμπορίας φυσικών και ψηφιακών προϊόντων, διατροφής κλπ. Ποιες φιγουράρουν στην κορυφή; Μα οι πολέμιες της πειρατείας (που παρεμπιπτόντως, αν και τεχνολογικές, έχουν δραστηρίοτητες και θυγατρικές σε τομείς που δεν φανταζόσαστε - να ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα): broken_at_the_top2.jpg Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς (2016), η περίπτωση της Tom Kabinet, μιας ολλανδικής πλατφόρμας πώλησης e-book από δεύτερο χέρι που κατηγορήθηκε και μηνύθηκε από τον Ολλανδικό Σύνδεσμο Εκδοτών (Dutch Publishers Association, NUV) ο οποίος θεωρεί ότι η εν λόγω επιχείριση αποτελεί απειλή για ολόκληρο τον κλάδο του βιβλίου, αφού η ύπαρξή της αναδείκνυε ένα απλό και εύλογο θέμα που θα έπρεπε να είχε απασχολήσει τους ανθρώπους. Δεν είναι άλλο από το γιατί να μην επιτρέπεται η μεταπώληση ψηφιακών προϊόντων; Αν αγοράσω ένα αυτοκίνητο, μπορώ να το πουλήσω. Ένα λογισμικό, μια ταινία, μουσική, ένα e-book γιατί όχι; Θα θυμάστε υποθέτω την περίπτωση με τον ηθοποιό Μπρούς Γουίλις ο οποίος ήθελε να μεταβιβάσει την τεράστια μουσική συλλογή του που είχε αγοράσει (αδρά) από το iTunes της Apple, μα η εταιρεία το απαγορεύει καθώς θεωρεί πως ανήκουν σε μοναδικό άτομο όσο βρίσκεται εν ζωή και μη δίνοντας την δυνατότητα έστω και δωρεάς ή μεταβίβασης! Επειδή όλα είναι αλληλένδετα και το κάθε τι στην ψηφιακή πραγματικότητα επηρεάζει την φυσική και αντίστροφα, η καθιέρωση αυτού, τίποτα δεν εμποδίζει την προέκτασή του και σε άλλα αντικείμενα, ψηφιακά ή μη. Λίγο αργότερα, τον Αύγουστο (2016), ήρθε στην δημοσιότητα κάτι παλιό μεν, αλλά στο background υπάρχει κάτι ανησυχητικό. Ήταν η περίπτωση της Ζωής Μερτζάνη, η οποία βρίσκεται στην λίστα των πλέον καταζητούμενων της Interpol, κατηγορούμενη για... πειρατεία! Εκεί θυμηθήκαμε πως η πειρατεία αποτελεί όχι μόνο διεθνές έγκλημα, μα έχει πιο αυστηρές κυρώσεις ακόμα και από βιασμό ή φόνο! Κάπως έτσι φτάσαμε και στον Οκτώβρη (2016) που έγινε ευρέως γνωστή - η όχι νέα - «καμπάνια» της (διεθνούς) BSA, μιας εταιρείας που χρηματοδοτείται από κολοσσούς (πχ: Adobe, Altium, Apple, Asseco Poland S.A., Autodesk, Autoform, Microsoft, Siemens, SingularLogic, Symantec κλπ), με την οποία καλεί - έναντι αμοιβής - ανθρώπους να καρφώσουν εταιρείες και επαγγελματίες που μπορεί να έχουν «παράνομο» λογισμικό (σύμφωνα βέβαια με τα πρότυπα της BSA). Σε περιόδους κρίσης ανθούν οι προσφορές για ρουφιάνους άλλωστε και τότε «ανθεί» αυτό το ερπόμενο είδος. Μην ξεχνάμε πως στον ίδιο δρόμο βαδίζει και η Google, με το αρτεμοματσάδικο «Youtube Heroes».
Μπαίνοντας στον Νοέμβρη (2016), οι διεργασίες που γίνονται, προφανώς θα αρχίσουν να είναι ορατές από το 2017. Και αυτό επειδή θα υπάρξει η εφαρμογή των TISA, CETA και TTIP/TTP. Και οι δυο πρόκειται για διεθνείς και δεσμευτικές εμπορικές συμφωνίες. Και όταν λέμε «δεσμευτικές» αυτό είναι απόλυτο, καθώς έχουν μεγαλύτερη ισχύ από την οποιαδήποτε τοπική νομοθεσία. Για την ακρίβεια, απαγορεύουν στα κράτη να δημιουργήσουν τον οποιονδήποτε νόμο κρίνουν πως είναι εμπόδιο σε αυτές τις συμφωνίες. Ποιοι το κρίνουν αυτό; Μα φυσικά μια χούφτα πολυεθνικές. Ποιοι το υπογράφουν; Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των κρατών και που στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν κληρονομικό εξουσιαστικό χάρισμα. Η μεν πρώτη (Trade in Services Agreement) είναι μια συμφωνία που μόνον τους Banksters (τραπεζίτες) θα ευνοήσει. Εις βάρος ποιων; Για μαντέψτε, ευκολάκι είναι... Η δεύτερη (Trans-Pacific Partnership), έχει βαφτιστεί σαν «στρατηγική-οικονομική συμφωνία» στην οποία η Συμμαχία Ψηφιακού Εμπορίου (Digital Trade Coalition, DTC), στην οποία συμμετέχουν βιομηχανίες από τους τομείς του Διαδικτύου και της υψηλής τεχνολογίας, πιέζει τους αντιπροσώπους στις διαπραγματεύσεις για την ΤΤΙΡ να άρουν τους φραγμούς που εμποδίζουν τις ελεύθερες ροές προσωπικών δεδομένων από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ. Εντελώς απλοϊκά, σκοπεύει να δώσει πρωτοφανή ισχύ και προνόμια στις πολυεθνικές. Με βάση αυτήν την συμφωνία, οι πολυεθνικές θα μπορούν να καταφεύγουν σε ειδικά, διεθνή δικαστήρια και να μηνύουν τις κυβερνήσεις μας όταν πιστεύουν πως οι νόμοι μας θίγουν και τα κέρδη τους! Ουσιαστικά, θα τους δοθεί η δύναμη να εμποδίζουν την εφαρμογή οποιουδήποτε νόμου έρχεται σε κόντρα με τα συμφέροντά τους, όπως για παράδειγμα ο έλεγχος των γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων, τα δικαιώματα των εργαζομένων, την ιδιωτικότητά μας, την δικαιοσύνη, το περιβάλλον και την διατροφή μας και την ελευθερία μας παντού, και όχι μόνο στο διαδίκτυο. Και οι δυο αυτές συμφωνίες (όπως και αρκετές άλλες, σίγουρα), γίνονται κάτω από απόλυτη μυστικότητα και οι όποιες διαρροές προέκυψαν ήταν από το Wikileaks (οι περισσότερες έστω). Επίλογος: artem-vaulin.jpg Καταρχήν, δεν τίθεται καν θέμα, πως ο Artem Vaulin πρέπει να απελευθερωθεί και να απαλλαγεί από κάθε κατηγορία. Βέβαια τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ έχουν λυσσάξει και φυσικά τον παρουσιάζουν σαν έναν εγκληματία (με την λέξη «hacker» να παίζει σαν τρελή, άσχετα αν δεν έχει νόημα, συνοδευόμενη από την σχετική φοβία), επιζήμιο για το κοινωνικό, οικονομικό συμφέρον (πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες όπως είπαμε, καθώς η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική). Η δίκη αυτή θα έχει πολλά προσχώματα και μεγάλες πολιτικές παρεμβάσεις. Τα προσχήματα επειδή θα τον ανάγουν σε «εξιλαστήριο θύμα» ούτως ώστε να επιτύχει όχι μόνο ο εκφοβισμός, αλλά και η διαμόρφωση μιας κοινωνικής αντίληψης. Πλασματικής φυσικά, μα τι σημασία έχει; Από την άλλη, καταρρέουν και οι τελευταίες ελπίδες πως το διαδίκτυο μπορεί να σωθεί και να επιστρέψει στην βασική αρχή της δημιουργίας του που δεν είναι άλλη από τον διαμοιρασμό και το δικαίωμα της ανωνυμίας. Το web είναι τελειωμένο σε αυτά τα θέματα και μάλλον αναμενόμενο, όταν τα πάντα γύρω είναι ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο και τα πάντα προς πώληση. Ο καταναλωτισμός και η εξουσία έχουν ανάγκη από ένα κοινό για να επιτύχουν και αυτό δεν είναι άλλο από τον έλεγχο των μαζών. Κάτι εύκολο προφανώς στην ηλεκτρονική εποχή μας. Ας μην γελιόμαστε πως επειδή μέχρι τώρα αυτή η παρασιτική βιομηχανία έχανε, θα συνεχιστεί επ' άπειρον. Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις και συζητήσεις μέσα στα επόμενα 5-6 χρονια, μέχρι το 2022, τα πράγματα θα έχουν αλλάξει πολύ και ως προς το χειρότερο για εμάς, όσον αφορά τόσο στα downloads που κάνουμε, μα και γενικότερα της ιδιωτικότητάς μας και όχι μόνο δικτυακά. Ήδη, η Microsοft και η Apple, έχουν αποφασίσει να ελέγχουν (με αλγόριθμους προφανώς) τα όσα κατεβάζετε στο desktop σας μα και τα όσα ανεβάζετε στο διαδίκτυο, μπλοκάροντας κάτι που θεωρούν «απαγορευμένο» (μπορεί να χρησιμοποιούν άλλα προσχήματα, μα ο στόχος και το αποτέλεσμα είναι τα ίδια). Αν και αυτό δεν συνεπάγεται πως ο ακτιβισμός / χακτιβισμός πρέπει να σταματήσει απογοητευμένος, είναι σαφές πως πρέπει να στραφούμε σε άλλες λύσεις. Και η μόνη υπαρκτή και βιώσιμη την παρούσα στιγμή δεν είναι άλλη από το P2P.
- Και επειδή, δεν στεκόμαστε μόνο σε αναφορές μα πάντα προσπαθούμε να δίνουμε λύσεις στο εδώ και τώρα, έτσι και τώρα θα κάνουμε κάποιες προτάσεις έχοντας πάντα κατά νου πως ανάμεσά μας υπάρχουν και άνθρωποι που είναι αρχάριοι: - Χρησιμοποιήστε το Tribler σαν torrent client στο desktop σας. Θα πρέπει να τραβήξουν την πρίζα από το διαδίκτυο για να το σταματήσουν. Είναι απλό, φιλικό, εύχρηστο και όμορφο, με ισχυρά χαρακτηριστικά ακόμα και ανωνυμίας. - Αν θέλετε κάτι πιο light και πιο geek, δείτε τον Tixati (torrent client) που έχει προηγμένα χαρακτηριστικά όπως RSS, IP Filtering, Event Scheduler, ενώ στα θετικά του είναι πως δεν χρησιμοποιεί ούτε java, ούτε και net. - Παρόλο που είναι γνωστό, οι περισσότεροι το ξεχνάνε, πως μέσα από το desktop τους, πολύ εύκολα μπορούν να κάνουν ιδιωτικό διαμοιρασμό χωρίς ενδιάμεσους servers, με τους ανθρώπους που επιθυμούν και μόνο. - Και αν επιθυμείτε κάτι πιο συναρπαστικό και που ίσως είναι ένα δείγμα της πλατφόρμας του P2P web που αναπόφευκτα θα έρθει, δοκιμάστε το ZeroNet. Επιγραμματικά, να αναφέρουμε πως είναι ένα Ανοιχτού Κώδικα λογισμικό το οποίο χρησιμοποιεί την κρυπτογραφία του Bitcoin και την τεχνολογία BitTorrent για να οικοδομηθεί ένα αποκεντρωμένο δίκτυο ανθεκτικό στην λογοκρισία. Ο κάθε χρήστης θα μπορεί να δημιουργήσει στατικές ή δυναμικές ιστοσελίδες στο ZeroNet και οι επισκέπτες μπορούν να επιλέξουν να εξυπηρετούν επίσης τις ιστοσελίδες. Αυτοί οι δικτυακοί τόποι θα μπορούν να παραμένουν οn-line, ακόμη και αν εξυπηρετούνται από μόνο ένα άτομο (peer). Όταν μια σελίδα ενημερώνεται (με νέα δημοσίευση), όλοι οι κόμβοι που εξυπηρετούν αυτόν τον χώρο (οι προηγούμενοι επισκέπτες δηλαδή) θα λάβουν μόνο τις αθροιστικές αλλαγές που γίνονται στο περιεχόμενο του ιστοτόπου (δηλαδή την νέα δημοσίευση). Το γεγονός πως χρησιμοποιεί βάση δεδομένων SQL, καθιστά εύκολη την δυνατότητα δημιουργίας «βαριών» ιστοσελίδων. Και φυσικά δεν επιβαρυνόσαστε με έξοδα για hosting. Δοκιμάστε το, θα σας εκπλήξει ευχάριστα, ήδη υπάρχει πάρα πολύ υλικό. Ο διαμοιρασμός υπήρξε ο κινητήριος μοχλός της εξέλιξης της ανθρωπότητας και σε καμία περίπτωση δεν είναι παράνομος και ανήθικος. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά ενός συστήματος που είναι εναντίον μας και πρέπει να το ξεπεράσουμε. Η πειρατεία δεν είναι έγκλημα, ούτε κλοπή. Εγκληματίες είναι οι πολυεθνικές και κάθε ισχυρό οικονομικό και εξουσιαστικό κέντρο αποφάσεων. Το μονοπώλιο των πνευματικών δικαιωμάτων βρίσκεται σε άμεση σύγκρουση με τις πολιτικές ελευθερίες.