Τελικά ζούμε σε έναν γαλαξία... ζόμπι

Ο Γαλαξίας μας «πέθανε» και πλέον διανύει την... δεύτερη ζωή του. Αυτή την υπόθεση έκανε μία ομάδα Ιαπώνων επιστημόνων που υποστήριξε ουσιαστικά πως ζούμε σε έναν γαλαξία... ζόμπι. Σε ένα μεγάλο μέρος του Γαλαξία, τα αστέρια μπορούν να χωριστούν σε δύο ομάδες. Τα αστέρια στην πρώτη ομάδα είναι πλούσια στα λεγόμενα στοιχεία «άλφα» όπως το οξυγόνο, το μαγνήσιο και το πυρίτιο, ενώ τα υπόλοιπα είναι άφθονα σε σίδηρο.

Οι λόγοι για αυτή τη διαφορά έχουν παραμείνει για πολύ καιρό ένα μυστήριο, αλλά τώρα, ο αστρονόμος Masafumi Noguchi από το Πανεπιστήμιο Tohoku, στο Σεντάι της Ιαπωνίας, παρείχε ένα μοντέλο που μπορεί να εξηγήσει τι συμβαίνει.

Ο Noguchi υπολόγισε την εξέλιξη του γαλαξία σε μια περίοδο 10 δισεκατομμυρίων ετών βασισμένη σε μια θεωρία που ονομάζεται «αύξηση της ψυχρής ροής». Αυτή η θεωρία αρχικά είχε σκοπό να περιγράψει πολύ μεγαλύτερους γαλαξίες από τους δικούς μας, αλλά τώρα ο Noguchi έχει δείξει ότι ισχύει επίσης για τον γαλαξία στον οποίο ζούμε.

Σύμφωνα με το μοντέλο που περιγράφεται σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature, οι δύο ομάδες αστεριών αντιστοιχούν σε δύο περιόδους σχηματισμού αστεριών, οι οποίες χωρίζονται από μια μακρά περίοδο αδράνειας μεταξύ της διακοπής της διαδικασίας.

Ήταν σε θέση να το επιδείξει γιατί η χημική σύνθεση των αστεριών εξαρτάται από τα αέρια από τα οποία σχηματίζονται.

Στην αρχική φάση του μοντέλου, τα ρεύματα ψυχρού αερίου (αύξηση της ψυχρής ροής) εισρέουν στον Γαλαξία από έξω και τα πρώτα αστέρια σχηματίζονται από αυτό το αέριο. Μετά από λίγα εκατομμύρια χρόνια, μερικά από αυτά τα βραχύβια αστέρια εξερράγησαν ως σουπερνόβα, παράγοντας μεγάλες ποσότητες των στοιχείων άλφα που ενώθηκαν με το αέριο και δημιουργήθηκαν άλλα αστέρια.

Αλλά πριν από περίπου 7 δισεκατομμύρια χρόνια, τα κύματα σοκ εμφανίστηκαν και θερμαίνουν το αέριο σε υψηλές θερμοκρασίες, σταματώντας τη ροή του στον Γαλαξία και έτσι σταματώντας τη διαδικασία σχηματισμού των αστεριών.

Κατά τη διάρκεια αυτής της «αδρανοποιημένης» περιόδου 2 δισεκατομμυρίων ετών, περαιτέρω εκρήξεις σουπερνόβα αστέρων μακράς διαρκείας διοχέτευσαν σίδηρο στο αέριο, αλλάζοντας έτσι τη σύνθεσή του. Τότε, περίπου 5 δισεκατομμύρια χρόνια, το αέριο ψύχθηκε αρκετά ώστε να αρχίσει να σχηματίζει μια δεύτερη γενιά αστέρων-όπως ο ήλιος μας-αυτή τη φορά με πολύ υψηλότερες αναλογίες σιδήρου.

Προηγούμενη έρευνα έδειξε ότι ο γείτονάς μας, ο γαλαξίας Andromeda παρήγαγε επίσης αστέρια σε δύο διαφορετικές εποχές με μια αδρανή περίοδο μεταξύ τους, η οποία θα ήταν σύμφωνη με το τελευταίο μοντέλο του Noguchi.

Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι μπορεί να είναι φυσιολογικό για μαζικούς σπειροειδείς γαλαξίες, όπως η Ανδρομέδα και ο δικός μας, να βιώσουν ένα κενό στο σχηματισμό των αστεριών, ενώ οι μικρότεροι γαλαξίες παράγουν αστέρια συνεχώς. «Οι μελλοντικές παρατηρήσεις των κοντινών γαλαξιών μπορεί να φέρουν επανάσταση στην άποψή μας για το σχηματισμό των γαλαξιών», τόνισε ο Noguchi σε μια γραπτή δήλωση του.